Het lijkt erop dat de fysieke belastbaarheid van het lichaam zich aanpast aan zijn/haar omgeving. Een jaar terug viel mij dit al op in Nepal, sherpa’s liepen hier met een sigaret op de lip en 40kg bagage op hun rug zonder problemen omhoog de berg op. Blijkbaar heeft mijn lichaam zich perfect aangepast op de Lage Landen want hoogteverschillen verteert mijn lichaam heel matig.

Hartslag

Geen enkele training loop ik zonder mijn hartslagmeter. Je hartslag geeft perfect aan hoe hard het lichaam moet werken om vooruit te komen. Door de trainingen van de afgelopen maanden merk ik dat het tempo omhoog gaat terwijl ik binnen dezelfde hartslagzones blijf lopen. Oftewel ik word fitter en fitter!

Maar er is een trainingsvorm die mijn hartslag totaal op hol doet slaan: HEUVELS. Ik overdrijf niet maar het hoogteverschil van een graspolletje heeft al een effect op mijn hartslag. Zelfs met stijgingspercentages van 3-4% knalt mijn hartslag omhoog en daalt het tempo. Het is even slikken als denk aan de kilometers lange klimmen in Zuid-Afrika met soms wel stijgingspercentages van 20%. In Kaapstad gaan de hart en longen pas echt overuren draaien.

Knietjes

Ook de pezen en spieren rondom mijn knieën zijn nog geen vrienden met de heuvels. Tijdens het sportmedisch onderzoek werd al duidelijk dat mijn vastus medialis (binnenzijde van bovenbeen) onderontwikkeld waren. Zelf had ik gehoopt dit te versterken tijdens mijn runs door de heuvels maar tot nu toe zijn het meer pijntjes die toenemen dan kracht. Twee weken terug zat er zelfs wat vocht in mijn knieën en was ik veroordeeld tot de crosstrainer. Na deze sessie wist ik direct waarom hardlopen zo mooi is want op dezelfde plek zweten tussen 40 andere mensen kent bar weinig romantiek.

Zaak is nu om de knieën in topconditie te houden en niet onnodig te belasten. Dit doe ik door massages, rekken, rusten en de juiste looptechniek in de heuvels. Over dit laatste wil graag de theorie met jullie delen.

Theorieles

Elke keer als ik afreis naar de Utrechtse Heuvelrug, Sallandse Heuvelrug of Limburg probeer ik de theorieën van het lopen in de heuvels in praktijk te brengen. Belangrijk is het verschil tussen heuvel op en heuvel af lopen.

Heuvel op lopen vereist een kortere pas. Je kan niet de paslengte aanhouden die je op het vlakke hanteert. Door deze kortere pas zet je het zwaaibeen minder ver van romp af, hierdoor is er minder kracht nodig op jezelf omhoog te pushen. Behoud je een grote pas dan verlang je bijzonder veel van je spieren. Verder is het van belang om iets naar voren te leunen met je bovenlichaam en richt je ogen naar voren (ga dus niet naar je voeten kijken). Kies daarnaast een tempo die je vanaf de voet van de klim tot de top kan volhouden, zoek naar een cadans en dans omhoog.

Heuvel af klinkt eenvoudig maar doet zeker niet onder voor het beklimmen van een heuvel. De impact op je kuiten, bovenbenen en knieën is heuvel af vele malen groter dan heuvel op. Het is essentieel om deze impact te verkleinen/minimaliseren. Leun niet achterover tijdens het dalen, hierdoor land je voet voor je lichaam en is de klap gigantisch. Probeer je pasfrequentie op te schroeven en landt zoveel mogelijk met je voeten direct onder je bovenlichaam. Je kunt dit perfect controleren door te luisteren naar het geluid van je passen, hoor je doffe klappen dan leun je te ver naar achter en zijn je passen niet lang genoeg.

Haat-liefdeverhouding

Toch beginnen er warme gevoelens te ontstaan voor de heuvels. Met veel respect voor de omgeving en mijn lichaam bestorm ik de hoogtemeters, soms vloekend soms glimlachend. Waar ik de heuvels dankbaar voor ben is de innerlijke strijd die ze veroorzaken. Het is genieten om jezelf te pushen en om nieuwe running skills te ontwikkelen. Misschien verdwijnt het laatste stukje haat wel na de Two Oceans marathon, heel misschien!