Drie oud-olympische sporters blikken terug én kijken alvast vooruit naar de Zomerspelen. Tijdens het interview lieten we ze nog één keer volle bak gaan en zette ze op de foto. Bas van de Goor ging voor 400m op de atletiekbaan op Papendal in hoog tempo. Een grote kerel van ruim 2.10m zo hard mogelijk over het blauwe tartan. Hoge hartslag en naar adem snakkend leggen we hem vast op de gevoelige plaat.
Bas van de Goor (44): ‘Er kán in onze sport niks boven Olympisch goud. De eerste tien seconden na de laatste bal… Dat was pure extase. Tot dan toe hadden we alle grote finales van Italië verloren. Dat je dan op het grootste moment ooit in jouw carrière een Italiaans matchpoint tégen ombuigt tot winst: onbeschrijfelijk. Dat, en het moment waarop het hele Nederlandse Olympische team, zonder kaarten, zingend en hossend helemaal in het oranje het stadion binnen liep: wat een kick!
Dat ik met diabetes New York ging lopen, trok veel aandacht.
Een kuitspierblessure, een diagnose diabetes, een TIA, een virus: de laatste vier jaar van mijn professionele carrière speelde ik meer niet dan wel. Nadat ik stopte, moest ik een maand gedwongen rust houden. Toen kwam ik erachter dat zonder sport mijn bloedsuikers alle kanten op gingen.
Omdat veel sporters ooit een marathon willen afvinken, begon ik met hardlopen – op volleybalschoenen. Na vijftien minuten stond ik al helemaal in het rood; ik ging veel te snel. Dat was even wennen. Ik dacht: zet een marathon in je agenda, dan moet je wel serieus aan de slag. Volleybal was qua plezier niet echt een optie meer; de software in mijn hoofd was nog up-to-date, maar de hardware werd minder. Ik wilde ook aandacht aan mijn gezin besteden, was al bezig met een eigen stichting.
Dat ik met diabetes New York ging lopen, trok veel aandacht. Het versnelde onze plannen voor de stichting. Op 5 november 2006 kwam ik over de finish, op 19 december tekenden we de papieren voor de Bas van de Goor Foundation. Vanuit de Foundation willen we laten zien dat je met diabetes ook kunt sporten, dat het juist helpt je waarden onder controle te houden. Maar ook dat je je droom kunt waarmaken en óók New York kunt lopen! De mensen met diabetes die zich bij ons aansluiten, worden in aanloop naar de marathon extra begeleid.
Goud in Atlanta (1996), Sydney (2000)
Bij elke Olympische Spelen herbeleef ik mijn eigen ervaring. Ik kijk er echt naar uit, kijk ook eigenlijk alles wel: het zijn de beste van de beste sporters, iedereen heeft hier vier jaar voor gewerkt. Je kunt geen fout maken. Die emotie voel je.’
