Heerlijk ontspannen op de bank zoek ik lekkere nummers op Spotify voor de trip naar Kaapstad. Luisterend naar wat soul nummers van Sam Cooke open ik mijn e-mail. Met enige vrees open ik de mail van de Two Oceans organisatie en lees waar ik de afgelopen twee weken al bang voor was: de route van de 56km is aangepast. Sam Cooke wist het al: A change is gonna come.
Wegens bosbranden rondom Chapmans Peak is de veiligheid niet langer gegarandeerd voor de atleten. De Argus Cycle tour in maart werd ook al omgeleid en dit beloofde weinig goeds voor de Two Oceans Marathon.
Lucky bastards
Nu denken jullie uiteraard dat wij hier met een gelukje wegkomen want we hoeven Chapmans Peak niet over. Ik vind het verschrikkelijk dat er zoveel vegetatie kapot is door de branden maar bemerk ook een soort van opluchting. Uiteraard vind ik het jammer dat we niet de reguliere route lopen maar kijk flink op tegen twee van die enorme klimmen. Zoals is terug te lezen in mijn voorgaande blog worden hoogtemeters niet altijd even goed verteerd door mijn Nederlandse lange stelten.
Maar wat blijkt nu, de route is alleen maar extremer geworden!
Vreet je erin
De schrik maakt al snel plaats voor een glimlach en een kriebelend gevoel. We lopen die 56km niet omdat het zo’n makkelijk parcours is, de Two Oceans Mararthon is juist zo mooi vanwege de uitdaging. De uitdaging is alleen maar gaver geworden door deze zwaardere route. Mijn pa zei vroeger altijd “Vreet je erin”, niet opgeven en blijf knokken. Dat is precies mijn gameplan voor 4 april als ik de Ou Kaapse Weg beklim! Wel heb ik dit weekend nog een dikke verzekering afgesloten voor mijn knieën want daar kan ik waarschijnlijk afscheid van nemen op 5 april.