Om 4 april goed voorbreid aan de start te staan in Kaapstad moet ik kilometers in de benen hebben, heel veel kilometers. Nu heb ik op tweede kerstdag 25 kilometer door Rotterdam gedwaald en zag ik dat Rotterdam best mooie plekjes heeft, maar erg vrolijk werd ik daar niet van, in mijn eentje. Waar moet je aan denken tijdens zo’n lange duurloop? Muziek op dan maar? Nee, dat vond ik eigenlijk alleen prettig als ik m’n warming-up deed voor een wedstrijd. Dat in m’n eentje ronddolen door Rotterdam viel me erg zwaar en gelijk denk ik dan; die 56 KI-LO-ME-TER ga ik echt noooiiiiiit redden.

Athletes make friends all over the world

Precies een jaar geleden ging ik voor een fotosessie met Bram Bakker mee naar Marrakech. In het vliegtuig leerde ik Dennis kennen. Dennis ging met zijn vriendin zijn eerste marathon lopen. In het vliegtuig wisselden we onze hardloopervaringen uit en zei ik dat ik nóóit een marathon zou lopen, dat doen sprinters niet!

Een jaar later vraag ik Dennis, die ik na een paar uur vliegen aan m’n Facebook-vriendenlijst heb toegevoegd, of hij wat lange afstandswedstijden gaat lopen de komende maanden. Ja hoor, de eerste wedstrijd is de UHT trail. Nou ja wedstrijd, het is een trail die je op ieder moment kunt doen. Je loopt van de stationsklok in Driebergen-Zeist via een vastgesteld parkoers naar de stationsklok in Rhenen. Op beide plekken maak je een foto, met daarbij je tijden die je uitleest via je GPS et voilà, je hebt een wedstrijd!

Ik ga trailrunnen en neem mee
Ik meld me aan via Facebook en zie dat er verschillende groepen die dag de trail gaan lopen. Wat trek ik aan? Ik heb geen trailschoenen, wel zo’n trailrugzak, maar daar ga ik toch verdomme niet mee hardlopen? Moet ik dan met een drinkbelt gaan lopen? Maar hoe neem ik gels, drinken, m’n GoPro, telefoon en OV-kaart mee? Jeetje wat een gedoe dat lange afstandslopen! Vroeger bestond mijn uitrusting uit spikes en een sprintpak, BAM klaar!
Oké, ik ga toch voor de rugzak met waterzak, al voel ik me er een beetje ongemakkelijk bij.

Als ik op station Driebergen-Zeist aankom, zie ik dat er veel mensen de route gaan lopen, er lopen namelijk nog meer van die rugzakjes rond. Ik zie niet alleen rugzakjes. Alle lopers zijn stuk voor stuk uitgerust met de dikste GPS horloges, trailschoenen, buffs in alle kleuren van de regenboog en de meest geavanceerde kleding en accessoires. Als ik zo rondkijk sta ik dus helemaal niet voor lul met m’n Nathan rugzakje, maar had ik juist voor lul gestaan als ik er geen bij me had gehad.

Gierende zenuwen
Ik zie fully prepped kerels met afgetrainde bekkies en met ruim 31 kilometer voor de boeg word ik daar best een beetje zenuwachtig van! Wat staat me te wachten? Ik ben de enige die geen trailschoenen aan heeft, zal ik ‘t haasje zijn en er vol afgelopen worden? Die gasten zien er allemaal best snel uit! Na een groepsfoto onder de klok van station Driebergen-Zeist vertrekken we met een deel van de aanwezige lopers het bos in. “Waarom gaan die andere gasten niet gelijk mee?”, vraag ik. Die vertrekken een half uur later en gaan op een rustiger tempo, wordt me verteld. Fuck denk ik, ga ik ook nog eens met de snelle groep mee…….

we hebben zonder dat ik er erg in heb al gewoon een halve marathon gelopen

De fully prepped lopers kennen elkaar allemaal van trails of via Facebook en ze praten voornamelijk over alle soorten gear speciaal voor trailrunning. Van schoenen tot ultra dunne jacks, Suunto Ambits en Garmin Fenix horloges. Ik loop gewoon met m’n iPhone met Strava en ‘baanatletiek uitrusting’. “Jij bent ook wel een ervaren trailrunner of je hebt heel veel talent”, zegt één van de afgetrainde bikkels tegen me. “Je plaatsing van je voeten is erg goed en je enkels zijn sterk.” Ach, na 18 jaar topsport mag dat ook wel en zo komt de reden van mijn deelname aan deze trail ter sprake. Het mooie is dat men dan ook direct oprecht geïnteresseerd is in je verleden, maar ook in je trainingsschema. Voor ik het weet zegt er iemand: “We hebben er al 21 kilometer opzitten.” Nog geen enkele keer in mijn jonge langeafstandsloopbaan is dit zo makkelijk gegaan! Ik heb het idee dat we nog maar net onderweg zijn, maar we hebben zonder dat ik er erg in heb al gewoon een halve marathon gelopen.

Lopen als Lance
Tijdens de laatste kilometers komen mijn gespierde benen toch nog van pas. Waar anderen meer moeite hebben met de laatste klimmetjes, ja in Amerongen zitten een paar pittige heuveltjes, loop ik deze eigenlijk makkelijk op. Waar dit vroeger altijd met grote sterke passen moest, volg ik nu de twee lopers voor mij en pas me een beetje aan, aan de pasfrequentie die zij lopen. Ik voel me een beetje de Armstrong van het trailrunnen, kleine pasjes op een hoge frequentie.

Als we Rhenen inlopen wachten we nog even op de mannen die het wat zwaarder hebben om samen naar de finish te lopen, samen uit, samen thuis! Aangekomen op het station in Rhenen maken we een foto van de stationsklok als bewijs dat we gefinisht zijn. Voor de één een training, voor de ander een uitputtingsslag, voor mij mooie kilometers met een stel gepassioneerde lopers.

Ultieme zondag
Onderweg naar huis geniet ik nog na van een erg mooie zondag die ik nerveus begon, maar waar ik veel geleerd heb en mooie mensen heb ontmoet. Ik ben fan geworden van mijn Nathan rugzak waar ik alle benodigdheden makkelijk in mee kan nemen en dus niet alles in m’n broek hoef te proppen. Maar ik ben wel klaar met alle loopjes die tegenwoordig als trailrun bestempeld worden. Ik heb met 7 mannen gewoon ordinair door de blubber gerend en vond dit nog leuk ook. Maar vroeger noemde we dit gewoon crossen! Dat ik bij het openen van Facebook 6 nieuwe vriendschapsverzoeken heb maakt mijn dag compleet!