Als ik deze blog één minuut na de wedstrijd had geschreven, dan was dit een heel erg negatief verhaal van een oude chagrijnige hardloopster geworden. Dat oude valt nog wel mee, maar van de rest is niets gelogen. ‘Mijn’ Singelloop werd er niet een zoals ik had gehoopt. Het werd zelfs mijn langzaamste ooit. Ondanks het thuispubliek en de Brabantse gezelligheid.
Ik ga hier geen ‘en toen, en toen’ verhaal ophangen over hoe snel mijn 10 kilometer startte en hoe moeizaam dat ze eindigden. Je raadt het waarschijnlijk al. Ik ben veel te snel gestart. Noem het naïef. En dat was het ook.
3 minuten en 50 seconden
Mijn Garmin piept. Ik zie dat ik de eerste kilometer in 3 minuten en 50 seconden heb gelopen. Stom. Dit ga ik natuurlijk nooit volhouden. Een duiveltje op mijn schouder beveelt mij door te lopen. Op kilometer vijf is het over. Mijn tempo zakt in. Hoe hard ik ook probeer aan te zetten, mijn benen willen niet meer. Bij elke stap die ik zet, denk ik dat ik het weer kan. Bij de volgende stap denk ik weer dat ik kapot ben. Bij de daaropvolgende stap komt het eerste meisje mij voorbij. Bij de daar weer op volgende stap probeer ik mijzelf weer op te peppen. Zo gaat het stap voor stap door. Totdat de negatieve gedachtes het winnen van de positieve. De innerlijke strijd heb ik op dat moment verloren. Als ik daarna de wind recht op mijn ‘vrolijke’ kop krijg en de regen met bakken uit de hemel komt, geven mijn benen het ook op.
Deze keer not so lucky number 12496
Voorafgaande aan de race nog het volste vertrouwen. Deze held — aka mijn papa — liep trouwens wel een goede race, 10 kilometer in 42.59.
De finish
En dan ben ik bijna bij mijn straat. Dé straat waar ik elke dag loop met mijn boodschappen, waar ik zaterdagochtend croissantjes haal, waar ik keihard fiets als ik weer eens bijna te laat voor werk ben en de straat waar ik wandel voordat ik aan mijn zondagse duurloop begin. Ondanks dat de gure regen tegen mijn gezicht slaat en mijn hoofd, de onweer die op het punt staat los te barsten probeer te negeren, voelt het vertrouwd. Hier kan en mag ik niet opgeven. Dit is mijn straat, mijn moment. Zodra ik de straat in ren ben ik vastberaden om nog even aan te zetten. Maar al snel voel ik dat ik voorzichtig moet zijn, want mijn mooie straat is spekglad door de regen. En ik, met mijn lichte wedstrijdschoentjes, voel dat ik bij elke snellere stap wegglijd. Ik loop door, het enige dat ik wil is finishen. Finishen doe ik. Zonder te vallen. Maar ik ben niet echt blij. Gelukkig kan ik na een tijdje mijn race relativeren en weer lachen.
Als kers op de hardlooptaart word ik de laatste meters voor de finish nog ingehaald.
Die wedstrijdschoentjes
Je vraagt je natuurlijk af, hoe zit het dan met die compressiesokken en die supersnelle wedstrijdschoenen waar je het over had? Nou, die compressiesokken heb ik met trainingen aan gehad. Zoals ik de vorige keer al zei. Ik loop het liefst compressie-loos. Dus tijdens een wedstrijd laat ik ze thuis. Die supersnelle schoenen waren niet zo snel. Of ja, misschien juist wel. Who knows? Ik vind ze heerlijk licht lopen ten opzichte van mijn andere hardloopschoenen en ga ze zeker vaker dragen tijdens een wedstrijd. Ze dwingen me om op mijn voorvoet te landen.
De medaille is binnen. Wel een klein beetje teleurgesteld.
Het blijft een mooi feestje
Eindoordeel? De Singelloop blijft een mooi hardloopfeestje. Ook al was dit jaar niet zo’n succeseditie voor mij. De startvakken zijn ietwat vol — klein puntje van kritiek. Er zijn dixi’s in overvloed. Het parcours is sneller dan voorgaande jaren. Huh?! Ja echt. Er zitten minder bochten
in. Op de route is overal muziek en er staan een hele berg juichende mensen langs de kant. Met een overvolle Grote Markt als ultieme beloning voor al die slopende kilometers.
De Bredase Singelloop blijft leuk.
Bestaat een hardloopwonder?
Ik ben heel benieuwd. Wie herkent zich hierin? Loop jij ook weleens een wedstrijd tegen beter weten in? Diep in je hart weet je dat je geen toptijd kan lopen omdat je tijdens de voorbereiding veel pijntjes hebt gehad. Toch sta je positief aan de start, voel je je goed en geloof je in een wonder. En je weet dat wonderen bestaan. Want je hebt al vaak genoeg gehoord van andere lopers dat ze met een mega kater of slechte voorbereiding een PR lopen. Geloof jij in een hardloopwonder?
Waar zie ik jou dit seizoen nog aan de start?
Note
Misschien vraag je je af waarom ik niet zeg wat voor tijd ik gelopen heb. Dat is geen geheim hoor. Je kunt het trouwens ook gewoon opzoeken. Ik liep 41.26. Dat is geen schande. Om mij heen krijg ik dan ook van veel mensen te horen dat ze dit soort tijden graag zouden lopen. Maar als je dik twee minuten langzamer dan je PR bent, dan is dat wel even jammer. Ik ben een slechte verliezer. Vooral van mijzelf. Dus dan is het wel even zuur.
——
Over Marlou
Marlou woont in Breda en traint fanatiek bij haar atletiekclub in Breda. Zo vaak als haar 24 vakantiedagen het toelaten, probeert ze te reizen. Ze droomt over het ontdekken van de wereld op haar hardloopschoenen en hierover verhalen te vertellen op haar website: www.lourunstheworld.com.