Er zijn twee hardloopwedstrijden in het jaar waar ik koste wat kost aan mee wil doen. Of ik nu top fit ben of in de kreukels lig, niet meedoen is geen optie. Ik heb het over de 10 kilometer tijdens de Singelloop in Breda en de halve marathon tijdens de Venloop in Venlo. Over ruim een week, eerder dan ik eigenlijk zou willen, dient de eerste van de twee zich aan: de Singelloop. Op 2 oktober sta ik met een heleboel andere hardlopers aan de start om mij 10 kilometer lang door 80.000 toeschouwers aan te laten moedigen.

Mijn krakkemikkige studentenkamer boven een coffeeshop verruilde ik, met een tussenpoos om te gaan reizen, een paar jaar geleden voor een leuk appartementje op de Grote Markt in Breda. Dé plek waar je door duizenden toeschouders, die aan genieten zijn van een ‘Juup’, over de finish wordt geschreeuwd. Een groot hardloopfeest in de parel van het zuiden. Dat we carnaval kunnen vieren, dat weet iedereen inmiddels wel. Dat ik daar als Limburgse Brabander niet helemaal van overtuigd ben, dat maakt niet uit. Een goed hardloopfeestje bouwen, dat kunnen we hier in Brabant ook. Maar voordat ‘wij hardlopers’ ons in het feestgedruis kunnen mengen, moeten we eerst presteren. Mijn voorbereiding was dit jaar helaas niet echt top. Sinds een tijdje kamp ik met wat pijntjes. Wat begon in mijn billen, is inmiddels naar mijn kuiten afgezakt.

Ik ben een slechte verliezer

Het allergelukkigst ben ik als ik op reis ben en de wereld kan ontdekken op mijn hardloopschoenen. Helaas heb ik, zoals veel andere mensen, geen onbeperkt aantal vakantiedagen. Ik moet het met 24 dagen doen. Dus als ik in Nederland ben, dan vind ik het een uitdaging om mijzelf te verbeteren. Ik ben een slechte verliezer, vooral van mijzelf. Het liefst loop ik elke wedstrijd een PR. Dat gaat natuurlijk niet. Zoals ik al zei, mijn voorbereidingen op de Singelloop gaan dit jaar niet zonder slag of stoot. Na heel wat behandelingen bij de fysiotherapeut, heb ik inmiddels mijn max van 12 behandelingen bereikt. Ondanks de pijntjes ben ik wel blijven doorlopen.

Het lastige aan de Singelloop is dat — als je fit aan de start wilt staan tenminste — je in de vakantieperiode door moet blijven trainen. Nu doe ik dit normaal wel. Maar het was niet zo’n ‘normale’ periode. Ik heb vaker dan ik wilde een intervaltraining moeten overslaan. Tussendoor ging ik ook nog op vakantie. Heerlijk, ik houd van hardlopen (en lekker eten en drinken) op reis. Mijn kuiten iets minder. Ik heb in Griekenland aardig wat heuvels opgerend en door het losse zand geploeterd. Het duurvermogen heb ik dus wel. Alleen snelheid, dat wordt een lastig verhaal.

Compressiesokken en wedstrijdschoentjes

Gewapend met mijn compressiesokken en mijn gloednieuwe New Balance Vazee wedstrijdschoentjes ben ik klaar voor de strijd. Althans, zo klaar als ik kan zijn na die stomme pijntjes. Ik verwacht geen wonder in de zin van een PR. Ik heb nog nooit eerder een wedstrijd op zulke lichte schoentjes gelopen. En als ik de beloftes van New Balance moet geloven zijn ze razendsnel. Wellicht hoef ik dan niet eens top fit te zijn om die finish over te vliegen. Dan zijn daar nog de compressiesokken. We zijn niet echt de beste vrienden. Ondanks dat ze tegenwoordig in heel veel vrolijke kleurtjes verkrijgbaar zijn, vind ik ze niet mooi. Ik zie liever een stel blote benen. Zeker die korte benen van mij. Daar werkt zo’n hoge sok fashion-wise toch niet echt lekker. Het liefst ren ik compressie-loos. Als je mij mét ziet lopen, dan is er altijd wat mis. Ik draag ze alleen als ik — zoals nu dus — last van mijn kuiten heb.

Niet lopen is geen optie

Niet lopen is gewoonweg geen optie. Het is dé(thuis)wedstrijd van het jaar. En net als met voetbal is er toch een soort van thuisvoordeel: vriendjes en vriendinnetjes die langs de kant staan, vijf minuten voor de start kan ik nog naar mijn eigen WC (lees: niet wildplassen of in de rij voor een dixi staan), de route kan ik bijna dromen en het heeft toch ook wel iets magisch die Grote Markt bomvol met mensen die voor mij (en natuurlijk duizend andere lopers) ‘kei’-hard juichen.

Met nog iets minder dan een week te gaan, ga ik lekker uitrusten en nog een extra sportmassage nemen. Want hoe je het went of keert, een wedstrijd is altijd spannend, of je nu fit bent of niet.

Zie ik jou ook aan de start? Dan kunnen we elkaar mentaal ondersteunen. Ook belangrijk.

Over Marlou
Marlou woont in Breda en traint fanatiek bij haar atletiekclub in Breda. Zo vaak als haar 24 vakantiedagen het toelaten, probeert ze te reizen. Ze droomt over het ontdekken van de wereld op haar hardloopschoenen en hierover verhalen te vertellen op haar website: lourunstheworld.com.