Na twee maanden geen wedstrijd te hebben gelopen ben ik blij dat ik weer in een startvak sta. Ik heb dat zenuwachtige gehuppel en gespring gemist. De lopers om mij heen gedragen zich als gladiatoren die binnen enkele minuten afgeslacht kunnen worden door hongerige tijgers in een arena. Iedereen vreest de stormachtige wind! Zelf voel ik deze keer nauwelijks zenuwen aangezien deze run echt een training is, maar wel een belangrijke. De 21,1km staan in het teken van: 4 energiegels verteren, een nog onwennig hoge pasfrequentie en binnen mijn hartslagzones lopen.

Eten onderweg
In Zuid-Afrika gaat het eten en drinken tijdens de 56km van cruciaal belang zijn om stevig door te kunnen lopen. En het klinkt misschien gek, maar je kunt je maag trainen om te eten tijdens het lopen. Zo’n 10 minuten voor de start knijp ik de eerste energiegel uit in mijn mik. Sommige lopers kijken mij aan alsof ik ze niet helemaal op een rijtje heb. Ik spoel de zoete smaak weg met een flesje water. Op het vijf kilometerpunt neem ik de volgende gel, helaas staat hier geen waterpost dus ik kan de zoete smaak slecht weg krijgen uit mijn mond. Op het 10km en 15km punt neem ik de andere energiegels. Mijn maag reageert gelukkig heel rustig op de vier zoete dosissen. Onderdeel 1 is dus geslaagd en ik zal dit ritueel de komende maanden nog vaak gaan herhalen. Vermoed dat mijn tandarts hier niet blij mee gaat zijn.

Pasfrequentie
Om efficiënter te kunnen lopen ben ik de laatste weken druk bezig om met een hogere pasfrequentie te trainen. Het doel van een hogere pasfrequentie is minder energie te verbruiken en minder verticaal te bewegen. Bij goede marathonlopers zie je dat zij niet omhoog en omlaag gaan tijdens het lopen. Alle energie gaat naar voren, niet omhoog en omlaag.

Aangezien ik mijzelf liever naar voren beweeg dan omhoog en omlaag ga ik braaf mijn passen tellen. Elke 30 seconden tel ik hoe vaak de rechtervoet het zanderige ondergrond verlaat. In de meeste gevallen was dit rond de 45, dit zijn er al veel meer dan een paar weken terug. Dus ook wat betreft mijn babystapjes kan ik niet ontevreden zijn.

Hartslagzones
Normaal gesproken loop ik een wedstrijd volle bak! Het is heerlijk om over de finish te komen en alles te hebben gegeven. Maar gezien de beperkte tijd die ik heb om mijzelf klaar te stomen voor de Two Oceans was het beter om de eerste 5km relatief rustig te lopen. De laatste 16,1km ging ik van zone 3 naar zone 4, iets rapper maar nog steeds met de handrem. Toen ik de eindstreep passeerde waren de benen nog lekker fris en had ik nog wel zin in een paar kilometer. De komende weken gaan er meer en meer en meer en meer kilometers gemaakt worden, dus mag mijn lichaam nu nog niet te veel uitputten.

Kortom, Egmond was een groot succes. De stemming was geweldig, het weer speelde een schitterende hoofdrol en ik heb 1u26m genoten.
Egmond bedankt en tot volgend jaar!