Als je niet finisht op de marathon, om wat voor reden dan ook, doet dat pijn. Heel veel pijn. Maanden lang staat alles in het teken van die ene dag. Voor Frederiek betekende dit 18 april 2016. Eén doel: een PR lopen tijdens de Boston Marathon. Helaas staat er een keiharde DNF achter haar naam in de uitslagenlijst. Na veel huilen, balen is Frederiek erin geslaagd toch haar verhaal te doen.

Tja en dan moet je ineens een blog gaan schrijven over je verlies. In Boston. Waar ik sinds twee jaar naar uit heb gekeken. Toen finishte ik hand in hand met vriendinnetje Michelle bij de marathon in Berlijn en kwalificeerde we ons met 3.28 voor de “meest prestigieuze marathon”. Trotse pauwen dat we waren toen we daarachter kwamen. Inschrijven, tickets boeken, supportersteam verzamelen, maanden van training en dan kan er niks misgaan want het gaat eigenlijk altijd goed toch? Vier keer lachend de finish over! Tot… dat ik aan de andere kant van de wereld was en na 9 kilometer mijn vijfde marathon eindigde. Wat een deceptie. Het kinkt nu vrij dramatisch. Er zijn ergere dingen in de wereld. Maar het is ook gewoon kut. Het leuke van online dingen delen is de felicitaties en blije berichtjes die je krijgt. Het stomme? Eh, waar kan ik me ver weg verstoppen als het even niet gaat? Eerlijkheid duurt het langst zullen we maar zeggen.

Maandagochtend ging de wekker om 5.30. Eigenlijk was ik al best lang wakker. Hoe gingen die eerste cruciale kilometers (na 4 weken niet trainen) straks aanvoelen hier in Boston, daar heb ik verschillende keren een andere film voor afgespeeld in mijn hoofd. Niet meer over nadenken. Ik was zondag speciaal thuisgebleven om mijn linkerbeen rust te geven, 10 magnesiumpillen geslikt, compressiekousen aan, ik had er alles aan gedaan om zo goed mogelijk te kunnen starten. Ik wilde er ook eigenlijk gewoon niet meer over praten, want dan was het er tenminste niet.

Ik kon alleen maar uitbrengen dat ik “all the way from Holland” was.

Vanuit het centrum van Boston vertrokken we met ouderwetse gele schoolbussen richting Hopkinton waar we met zo’n 30.000 deelnemers van over de hele wereld startten aan de 120e Boston Marathon. Het is al goed warm wanneer we rond 10.00 richting het start vak wandelen. Overal zien we mensen die shirts dragen of zelfs tatoeages hebben om de bomaanslag in 2013 te herdenken; “Keep Running” & “Boston Strong”. We beseffen echt wat een impact dit moet hebben gehad in een stad als Boston. Een stad vele malen kleiner dan Amsterdam. Bijzonder dat we hier dit jaar samen bij zijn. Ik voel mijn kuit al tijdens de warming-up. We geven elkaar een high-five en een knuffel.

Startschot

Overal supporters, typisch Amerikaanse huizen (met vlag), een stoere motorclub met hordes vrouwelijke fans, college girls, muziek, ik heb nog geen marathon meegemaakt die zo leeft als hier. En ik kon na 5 kilometer al niet meer. Ik liep samen met Michelle, maar heb haar met pijn en moeite laten gaan met het idee dat het langzamer misschien ineens heel goed zou gaan. Niet echt. Ik kwam niet vooruit over deze heuvels en het leek alsof mijn linkerbeen uitstond en ik van steen naar steen over water hinkelde met rechts. Bij 7 kilometer had ik steken in mijn linker kuit en heb ik even gewandeld. Ik zie groepen lopers voorbijkomen. Toch weer aanzetten en vervolgens weer stoppen. Een meneer bij de drinkpost vraagt of het gaat en ik barst in tranen uit. Het is niks praat ik mijzelf nog aan, even bijkomen en straks weer verder, halloo ik kan dit!

Elke reactie; “Honey, you started the Boston marathon, you know what that means? You belong to a fantastic group of runners! Be proud”. Niet huilen.

Alle supporters langs de kant joelen en sporen de lopers aan om te gaan, door te zetten. Want dat doen we tijdens een marathon. Ik wil het liefst verdwijnen, in ieder geval niemand in de ogen kijken omdat ik door heb dat ik het antwoord zelf al weet, ik kan helemaal niet verder, ik haal 42 kilometer niet. Ik zit op 9 kilometer ondertussen en ben op weg naar de medische hulppost. Daar aangekomen heb ik denk ik 15 minuten onafgebroken gehuild. Af en toe gelachen, omdat de oude man uitziend als een kleine grijze kabouter mij op wilde vrolijken en onafgebroken moppen heeft verteld. Die niet grappig waren. Maar vooral huilen. Ik kon alleen maar uitbrengen dat ik “all the way from Holland” was. Wat klote dat ik hier in Boston ben voor de meest vette marathon van de wereld en ik niet verder kan. Terwijl ik het echt wel kan, wat een belachelijke tweestrijd. Er komt o.a. nog een meisje aan uit Colorado en een jongen uit Noorwegen. Net zo verdrietig als ik. Als zij stopt met huilen begin ik weer en andersom. We stellen ons echt niet aan en kunnen niet nog een beetje… het is duidelijk dat we allemaal niet verder kunnen. Hier in de middle of nowhere in de bossen van Hopkinton. Even rekenen hoor… 250 dollar gedeeld door 9 kilometer, is zo’n 27 dollar per kilometer. Ze noemen het de elite marathon, ik heb gewoon mijn eigen elite 9 kilometer gedaan, dus.

We worden teruggebracht naar Boston met een medische bus en worden bij de finish afgezet. Ik heb geen telefoon en we hebben pas om 14.00 bij een café afgesproken. Van verschillende mensen mag ik de telefoon lenen en bellen, maar ik kan niemand bereiken. Er komen steeds mensen naar me toe om me te feliciteren, mensen denken dat ik een superwoman ben omdat ik nu al over de finish ben gekomen. Wat zeg je dan he? Thanks, appeltje eitje die marathon. Niet echt geloofwaardig met een onbezweet hoofd. Dus dan zei ik maar dat ik gestart was maar niet gefinisht helaas. Elke reactie; “Honey, you started the Boston marathon, you know what that means? You belong to a fantastic group of runners! Be proud”. Niet huilen. Ik heb daar een half uur op een bankje gezeten. Tot ik mijn vader en broer aan zie komen die me knuffelen en super trots zijn. Ik begrijp nog even niet waarop. Samen gaan we naar de finish waar ook twee vriendinnetjes staan om Michelle op te wachten. Ook daar krijg ik weer knuffels. Dan zien we Michelle aankomen, ze heeft het gewoon gered! Super trots ben ik.

Ik heb zoveel berichtjes gekregen, om succes te wensen maar vooral ook veel die dachten dat er een technische storing was op mijn startnummer. Lief he, de beste familie en vrienden. Helaas niet en ik zal er nog vaak aan terugdenken, ik had het graag anders gezien. Het is niet zomaar een marathon lopen, het is alle voorbereiding, alle emoties en de verbroedering die het met zich mee brengt. Maar het hoort wel bij sport. Ook dieptepunten wanneer je er geen zin in hebt. En ik geniet nu ook van mijn vakantie in Boston. Gisteren zijn we nog bij een baseball wedstrijd van de Red Sox geweest in Fenway Station. Of ik ooit nog een marathon loop? Een vraag voor volgend jaar.
Liefs uit Boston, we proosten met een biertje op alle support, duizendmaal dank!