Om 4:00 gaat de wekker om nog even lekker te gaan ontbijten, want voor 56km is alle energie meer dan welkom. Ik lig samen met Jordy op de kamer en we geven elkaar een knikje, we weten dat het over een paar uurtjes gaat gebeuren.
Het ontbijt gaat er eenvoudig in, ondanks de lichte zenuwen voor de race. Na het ontbijt vlieg ik naar boven om mijn gear aan te trekken. Met militaire precisie strik ik de veters van mijn adidas Boston racemonsters.

Ready? KABOOOOOM

Met een grote groep vertrekken we uit het hotel naar de start. Het klinkt misschien gek,  maar ook voor een afstand als 56km wordt er een warming-up gedaan. In het startvak gaan de runningpetjes af en wordt het volkslied ingezet. Luid wordt het meegezongen door de Zuid-Afrikaners om mij heen, blank en gekleurd maar allen met dezelfde emotie en liefde voor het land. Ik sluit mijn ogen om dit moment goed in me op te nemen, mijn armen worden verrijkt met kippenvel.

Het bijzondere aan de Two Oceans Marathon is dat er geen verschil is tussen netto en bruto finishtijden. Om 6:30 gaat het kanon en dan start de wedstrijd voor iedereen, je verdient startvak A op basis van je marathontijden of je reeds behaalde resultaat op de Two Oceans Marathon. Start je in het laatste startvak dan ga je pas na +-7min over de startlijn.

Het startschot klinkt en iedereen om me heen schiet weg, even twijfel ik of ik niet in het startvak sta van een 10km wedstrijd. Ik probeer rustig te blijven en een ritme te vinden maar merk dat mijn hartslag enthousiast is. Door de ontspannen sfeer van mijn mede-lopers kom ik al snel tot rust en vliegen de eerste kilometers voorbij.

Pace yourself

Elke loper heeft een doel tijdens een race, dit kan verschillen van een wereldrecordpoging tot het finishen van een wedstrijd binnen de gestelde tijd. Sommigen houden dit voor zichzelf, maar ik ben hier altijd open over. Mijn verwachting voor de race was 4:20, op basis van de trainingsarbeid van de afgelopen maanden. Ik wist dat ik mijzelf nergens mocht opblazen maar een negatieve split (tweede deel harder dan het eerste deel) is onmogelijk op dit parcours aangezien de heuvels dan pas echt beginnen.

Tot aan de voet van de eerste serieuze klim loop ik gemiddeld onder 4:10m per kilometer, oftewel ruim boven de 14,5km per uur. Het tempo ligt hoog maar ik voel nog geen verzuring of echte vermoeidheid in de benen. De klim begint nu echt en zie mensen om mij heen hard over mij heen komen, het liefst zal ik nu met oogkleppen op lopen om mij niet gek te laten maken door de lopers om me heen. Naast het feit dat ik geen oogkleppen bij me heb is het uitzicht ook veel te mooi om hier iets van te willen missen. Op een heerlijk ritme loop ik naar de top en begin aan de meest krankzinnige afdaling ooit. Ook hier loop ik als een langzame slak naar beneden, ik rem niet af maar ben ook voorzichtig met de harde klappen voor mijn hamstrings en bovenbenen. Elke keer wanneer ik iets versnel, voel ik de impact. Controleren en inhouden is essentieel om ongehavend deze afdaling te overleven.

Overleven en genieten

De klim en de afdaling hebben er toch flink ingehakt, de bovenbenen geven wat krampsignalen af. De hartslag daalt maar krijg het tempo en frequentie niet meer omhoog. De marathon kom ik nog door in 3:01 en weet dat het hierna gewoon overleven wordt. Hiervoor heb ik hard getraind, precies voor dit laatste stuk van 14km. Nu moet je karakter tonen! Ondanks het gevecht met de vermoeidheid en pijnlijke benen blijf ik genieten van de sfeer en de wedstrijd. Nog nooit in mijn hele hardloopbestaan heb ik een wedstrijd gelopen met zo’n warme atmosfeer. De gesprekken onderweg met medelopers en het uitzinnige publiek doen de pijn snel vergeten. Met een grote smile streep ik de kilometers weg: nog 14, nog 12, nog 10, nog 8, nog 6 en nu geen heuvels meer dus gas erop (zover dit nog mogelijk is)!

Finish

Zo’n 1,5km voor de finish hoor je de speaker brabbelen, het gebrabbel wordt scherper bij elke pas die je doet. Het water loopt me in de mond als ik denk aan het grasveld van de Universiteit van Kaapstad. Nog even denk ik eraan om een salto te maken als ik zo dadelijk over de finish kom, maar ik kan geen salto maken en geblesseerd raken na de finish is ook triest dus verban snel dit slechte plan. Waarschijnlijk is dit de runners high.
Ik draai het groene gras op en direct is daar een overdosis van geluid en enthousiasme. Het is een onbeschrijfelijke emotie die door mij heen gaat en voel me als een kind zo blij. Na 4 uur en 10 minuten kom ik over de eindstreep en verdien daarmee een bronzen medaille, ik ben geen derde geworden maar lopers onder de 4 uur ontvangen een zilveren medaille en tussen de 4 en 5 uur een bronzen plak.

Bucket list

Veel mensen hebben een marathon op hun bucket list staan, maar inmiddels heb ik beide gedaan en daag jullie uit om de marathon door te krassen en deze ultramarathon te noteren. Voor mij stijgt de ervaring, de sfeer, de afstand en het parcours van deze wedstrijd ver boven mijn marathonervaringen uit. Dus ligt het in je vermogen de Two Oceans te rennen, schrijf je dan in voor de editie van 2016!

– Photocredit | Joyce Bongers <www.joycebongers.nl> –