Voor de vierde keer dat aller-allerlaatste biertje bestellen, een tiende paasei terwijl ik al misselijk ben, tot ’s avonds laat doorwerken terwijl mijn lijf smeekt om slaap. Het zijn van die dingen die ik steeds weer opnieuw doe. Waarvan ik weet dat ze echt niet hoeven en echt niet per se iets toevoegen. De grens opzoeken. Dan denk je misschien, wat heeft dit met hardlopen te maken, maar geloof me daar weet ik het ook elke keer te presteren. Toch nog die extra training terwijl mijn benen om rust vragen. Want wanneer weet je dat je genoeg hebt gedaan? Dat je écht alles uit je trainingen hebt gehaald? Dat dit de top is?
We gaan even terug naar zondag 20 maart. De week na mijn beste loop ooit tussen de koeien in Spaarnwoude. “Klaar voor Boston” dacht ik met een tevreden glimlach op mijn gezicht. Of bijna? 35km had ik tenslotte nog niet gedaan… Kan ik dan toch nog een beetje sneller worden? Zo schreef ik mij toch in voor de 35km loop in Oud-Beijerland.
Ik ben nog stijf en voel me alsof ik met geroeste scharnieren aan elkaar zit geknutseld.
De atletiekbaan organiseerde een trainingsloop voor de Rotterdam marathon en laat ik nu net in de buurt zijn die zondag. Verschillende atletiekbanen organiseren trouwens trainingslopen door Nederland, een aanrader om daaraan mee te doen. De atletiekbaan zorgt voor pacers per groepje (er zijn zo’n 15 groepen ingedeeld op snelheid), waterpunten, EHBO ed. gedurende de route en je betaalt eenmalig 5 euro. Bij aankomst meldde ik mij bij de organisatie en vroeg ik advies aan de technisch adviseur. Ik werd vervolgens twee keer hartelijk (met een knipoog) toegelachen. “Boston, we trainen hier voor Rotterdam he meissie. Je bent in Oud-Beijerland” en “Je hebt vorige week al op je marathontempo gelopen? Waarom zijn die lopers toch zo verschrikkelijk stronteigenwijs”. Een man die uitstraalt dat hij veel weet en ook nog eens aardig lijkt, sh*t.
Een groot contrast met mijn zonnige en succesvolle loop in Spaarnwoude. Toen voelde ik me een hinde, vandaag een zeekoe.
Ik startte in de 5 min/km groep. De adrenaline is voelbaar. Startschot. Het standaard vragenriedeltje doet de ronde. Welke marathon ga je doen, hoeveelste is dat en wat is je doel. Normaal ben ik een kletskous, maar vandaag denk ik alleen; “willen jullie alsjeblieft niet tegen mij praten en mij in mijn isolement, mijn chagrijnige cocon, deze 35km laten volbrengen?” Het wil niet vandaag, dat is de conclusie na een aantal kilometer. Ik ben nog stijf en voel me alsof ik met geroeste scharnieren aan elkaar zit geknutseld. Bij 23km neem ik afscheid van de 5min/km groep en besluit ik een groepje te zakken naar 5.15min/km. Dit houd ik welgeteld 2km vol. Bij het 25km punt voel ik dat ik moet uitstappen. Ik realiseer me ineens dat ik over mijn grenzen heen ga. Ik stop bij twee vriendelijke vrouwen met oranje hesjes. Als een geschenk uit de hemel rijdt er een man langs (de buurman van Jannie, de tante van een oud-lid van de club enzovoorts) en mag ik mee terugrijden naar de club. De technisch adviseur is degene die me als eerst begroet. “Goed gedaan”, zegt hij. “Je beste beslissing van vandaag. En nu herstellen”. We kletsen nog even.
Na het gesprek zijn mij weer een paar dingen duidelijk geworden;
• Ten eerste is er de bewijsdrang die meespeelt. Kan ik misschien nog net iets sneller worden door een extra training? Probeer tevreden te zijn met wat het is, jouw top op dat moment. Overbelasting wil je echt niet. Spieren groeien niet in de sportschool of op de loopbaan, maar op het moment dat ze aan het herstellen zijn van de geleverde inspanning. Kamiel Maase; “Rust maakt je sterker. Je wordt pas sterker als je lichaam zich kan herstellen van de zware trainingen”. Hij liep het nationaal record in een tijd van 2.08.31
• Er speelt altijd een stukje angst voor de daadwerkelijke marathon en het verlangen naar vertrouwen. Nog een extra trainingsloop geeft nog een beetje extra vertrouwen. Zonder die extra trainingsloop kan je het ook, echt. Pieken doe je tijdens de marathon!
Vandaag was weer een goede les. Een groot contrast met mijn zonnige en succesvolle loop in Spaarnwoude. Toen voelde ik me een hinde, vandaag een zeekoe. De balans blijft moeilijk vind ik. Spaarnwoude gaf me vertrouwen. Dat was pas een goede laatste loop geweest. Oud-Beijerland bracht mij een keiharde ontmoeting met mijn grens. En nog steeds loop ik niet helemaal 100%. Leren van mijn fouten en nu weet ik wanneer het genoeg is. Of was…..
Wanneer stop je het vele marathon trainen en vertrouw je op je kunnen? Ik ga er tijdens mijn busrit naar Rotterdam eens over nadenken. De technisch adviseur zwaait me uit, “onthoudt het he, je kan het allang”. Ga ik doen. En nu echt!