The Boston Marathon… Daar gaan we dan. Het is maandagochtend 05:30 als de wekker gaat. Een beetje onrustig geslapen sta ik op. Twee wittebroodjes met jam, een bidon met SIS-sportdrank en een banaan later zitten we in de metro naar het begin van Boston Common Park.

Met de bus vertrekken we naar Hopkinton, waar de start van de marathon is. Een uur later komen we aan in Athlete’s Village: een compleet hardloopdorp waar alle starters van de marathon zich verzamelen. Het valt ons op dat alles zo goed geregeld is: bagels, bananen, energiedrankjes, zonnebrand, echt alles is in overvloed aanwezig. Er hangt een goede sfeer en er dreunt vrolijke muziek uit de speakers. De stemming zit er in ieder geval goed in bij alle deelnemers en ik geniet van elk moment.

Ik heb lang nagedacht over hoe ik deze race moet gaan lopen. ‘Those that reach the starting line in Hopkinton on Patriots’s Day are part of an elite group that have met strict qualifying standards’… lees ik in het marathon magazine. Tja, dan moet deze race toch wel sneller dan mijn qualifying time van 3:28? Daar heb ik lange tijd naar gestreefd en stiekem op gehoopt. Maar gelukkig ook op tijd los kunnen laten. Zoals Edgar het mooi verwoordt: ‘tijd is secundair bij een marathon als Boston’. Het parcours van Boston is moeilijk. En dat heb ik geweten…

Start

Fijn voor alle supporters langs het parcours, minder fijn voor de lopers. Het begin van een race is voor mij altijd cruciaal. In het ritme komen en het gevoel hebben dat het gaat lukken. Boston is anders. Iedereen begint voor mijn gevoel snel (het parcours gaat down hill) en het is verraderlijk en verleidelijk om hierin mee te gaan. Ik probeer mijn tempo te matigen en op hartslag te lopen. Dat werkt niet echt. Al na 8 kilometer heb ik het gevoel dat ik er een halve marathon op heb zitten. Hoe kan dat nou vraag ik mezelf continue af. Zo’n goede voorbereiding en nu lijkt het alsof ik weken niet heb getraind!
Ik kan 2 dingen doen: geforceerd op het horloge naar mijn hartslag blijven kijken of dat niet doen en aanvoelen wat het juiste tempo is. Ik besluit dat laatste te doen. Ik heb veel last van de hitte en blijf daarom veel water drinken om uitdroging te voorkomen. Echt lekker kom ik niet in het tempo maar het publiek aan de zijkant maakt veel goed. Het parcours loopt van Hopkinton naar Boston en tussendoor loop je door allerlei ‘dorpjes’. Echt overal staat publiek te schreeuwen en zijn mensen verkleed. Dat motiveert me om te blijven lopen! Na 20 kilometer krijg ik het weer zwaar; ik moet herhaaldelijk tegen mezelf zeggen dat ik niet moet gaan wandelen en ben stiekem boos op diegene die hebben geschreven dat Boston voornamelijk down hill gaat. Zo ver ik kan kijken zie ik toch echt alleen maar mensen heuvel op lopen en vraag ik me opnieuw af hoe ik mezelf daar nog 22 kilometer overheen ga krijgen. Blijven focussen en doorlopen.

25KM

Bekende gezichten aan de linkerkant! Yes, wat geeft dat een goed gevoel. Supporters vanuit Nederland staan hun longen uit hun lijf te schreeuwen. Ik ben zo blij om ze te zien en dat geeft meteen een extra boost voor het vervolg. Ik leef op na dit support en ik verbaas mezelf erover wat voor impact een fysieke supportersgroep heeft op mij. Waar ik me ook over verbaas is de hoeveelheid mensen die is gaan wandelen tijdens de race. Deze fout heb ik in Parijs gemaakt en wil ik absoluut niet nog een keer gaan doen.

Heartbreak Hill

Ik weet dat tussen 30 en 35 kilometer de beroemde (en gevreesde) Heartbreak Hill komt: een laatste grote heuvel, voor mij ook wel bekend als Hearbreak Hell. Het voelt alsof ik de Mount Everest op moet en heb het idee dat ik achteruit ga in plaats van vooruit. Eenmaal boven val ik bijna een vrouw om haar hals met het bordje ‘Congratulations, you’re on top of Hearbreak Hill’. Dit was het zwaarste gedeelte. Er schreeuwt een jongen vanaf de zijkant naar me: ‘YOU LOOK AMAZING’. Yeah right, dacht ik maar accepteer toch zijn compliment en met deze woorden begin ik het laatste gedeelte van de race. De finish komt dichterbij en ik weet dat ik het ga halen. ‘Keep on smiling, don’t forget you paid for this’, lees ik aan de zijkant en ik moet er stiekem wel om lachen. Het publiek in Boston is ‘absolutely fantastic’: je wordt als een ware held toegeschreeuwd en iedereen viert feest.

De laatste kilometers doen pijn, ik voel de kramp in mijn kuiten en ik hoor mijn Nederlandse supporters blijkbaar niet eens meer mijn naam roepen. In een gefocuste streep naar de finish. Na 3:50 passeer ik de finishlijn. Blij en voldaan. ‘OH MY GOD, YOU DID IT!’ roept direct een mevrouw na de finish. ‘Yes I did.’ En WAUW wat was dit zwaar. En enorm gaaf!
Wat een bijzondere ervaring is dit geweest. Mentaal en fysiek heb ik het nog nooit zo zwaar gehad. Ik ben dankbaar voor alle support en trots op deze prestatie. De Boston Marathon is er één om nooit meer te vergeten.