Vanuit de fase ‘kleine ondergang’, ben ik nu beland in de fase ‘het grote herstelplan’. Ik heb mijn grens overschreden, dat is duidelijk. Je hoogtepunt bewaren tot de marathon in plaats van verspillen tijdens training blijkt toch moeilijker dan gedacht. Overbelast, en dan? Het is nu zo’n drie weken geleden dat ik uitstapte tijdens een 35km loop. Mijn nieuwe mantra luidt, rust. En dat helpt!
Veel slimme en fijne mensen helpen mee aan mijn rescue plan. De hamvraag is namelijk of mijn lieftallige benen, 42,195km mij door Boston willen laten paraderen maandag. Ik ga er voorlopig nog maar gewoon vanuit van wel. Ik ben begonnen met wekelijkse bezoekjes aan Fysio Oostpoort. Antoinette weet mij steeds weer prettig (en pijnlijk) los te masseren.
Ze vertelt me dat ze kleine scheurtjes bovenin de spierbuik van mijn linker kuit voelt, een typische plek voor overbelasting. We gaan weer even terug naar de basisschool, want ik krijg veel huiswerk van haar. Oefeningen, oefeningen en nog eens oefeningen. Hier en daar sjoemel ik een beetje, maar over het algemeen doe ik de oefeningen braaf elke dag. Ook raad ze me aan te fietsen, zwemmen en soms kleine stukjes te roeien. Hardlopen is uit den boze.
Naast mijn fysiobezoekjes heb ik compressiekousen van Herzog bij Run2Day laten aanmeten met behulp van Jordy (medewerker Run2Day). Die zorgen voor een betere bloedcirculatie in de kuiten. Het is een karwei om aan te krijgen (oefenen voor steunkousen), maar het voelt goed en bieden daarnaast extra stevigheid. Ik sport ermee en zal ze ook in het vliegtuig dragen naar Boston vrijdag.
Daarnaast mag ik gebruik maken van het compressie apparaat van Herzog bij atletiekvereniging Phanos in het Olympisch Stadion. Dit apparaat zorgt voor een beter en sneller herstel van inspanningen en kan je zien als een soort draagbare masseur. De pijpen worden onafhankelijk van elkaar opgeblazen wat zorgt voor druk. De eerste keer toen ik geïnstalleerd werd door Bjorn (Nederlands kampioen op de 400m en werkzaam bij Run2Day), dacht ik dat ik tegen het randje van exploderen aan zat. Maar alles went gelukkig en zo heb ik nu een aantal keer in deze prachtige oranje duikboot gezeten. Met uitzicht op de fanatieke lopers in het Olympisch Stadion, die moeiteloos over de hordes vliegen. Verder wandel ik stukjes naar mijn werk, doe ik yoga, klets ik met coach Jan en… is dit mijn 6e week zonder alcohol! Zou dat ook bijdragen? Ik droom in ieder geval al over dat eerste, koude biertje na de finish.
Afgelopen zondag stond ik samen met duizenden anderen in het zonnetje als toeschouwer bij de Rotterdam Marathon. Het heeft toch echt iets magisch. Lopers in alle soorten en maten, de één nog lachend en pratend, de ander leeg en bleek. Maar allemaal een gemene deler: keihard getraind en het uiterste van jezelf gevraagd. Voor even ben je een amateur die topsport beoefent. En dan? Dan die trotse blik bij mensen, de euforie, het vieren en genieten. Ik hoop dat ik het ook weer mee mag maken samen met Michelle in Boston, fingers crossed!