18 april 2016, Boston – Massachusetts
Op kilometer 8 (!) van de marathon route Hopkinton naar Boston heb ik tegen mezelf gezegd dat, zodra ik op het punt sta om me weer voor een marathon in te schrijven, ik aan die km 8 van Boston terug moet denken: never again!

Precies een half jaar later zit ik ’s ochtends vroeg op de fiets naar het Olympisch Stadion te Amsterdam. Niet om anderen aan te moedigen, maar om tóch weer een marathon te gaan lopen. Ik denk terug aan dat moment in Boston en vraag mezelf opnieuw af waarom ik dit ook alweer ga doen.

‘Dáárom wilde ik dus nooit meer een marathon gaan lopen.’

Stiekem heb ik er eigenlijk wel zin in. Redelijk goed getraind, het is super mooi weer én een ‘thuiswedstrijd’ wat het extra leuk maakt! De sfeer in het stadion is goed, Mizuno heeft een hele chille stand en by the way: ik ben fan van de running shoes van Mizuno: super comfortabel en heb het idee dat ze al na 1 keer lopen direct naar mijn voet zijn gevormd. Daaraan kan het in ieder geval niet liggen…

…ook niet aan m’n voorbereiding trouwens. Of de eerder genoemde Yasso 800’s zijn werk hebben gedaan weten we over een paar uur… Ik heb alle 5 km ronde tijden op m’n hand geschreven, om echt niks aan het toeval over te laten. Doel: een PR neerzetten van 3:24.

Met een pace van 4:51. De eerste +/- 38 km heb ik oprecht he-le-maal nergens last van. Ik heb me tijdens de race weer meerdere malen afgevraagd hoe het kan dat ik in Boston na 8 km gebroken in de wedstrijd zat en dat de motor nu als een zonnetje lijkt te lopen. ‘De klap komt vast later’ hou ik mezelf 30 km lang voor.. Na 36 km juich ik mezelf al enigszins rijk maar ineens voelt m’n lichaam anders. Het gaat niet meer zo vanzelf en ik merk dat ik moet focussen op het lopen (en op de finish) omdat ik het zwaar krijg. Bij 38 km ook écht zwaar. Fuck, daar issie. Dáárom wilde ik dus nooit meer een marathon gaan lopen. En dan zijn die laatste 4,2 km nog láng! Het Vondelpark en de Amstelveenseweg ben ik voor mijn gevoel aan het kruipen maar de meeste support vond het (uiteraard) nodig om juist híer te gaan staan dus NO WAY dat ik wandelend iedereen ga begroeten. Daarbij: ik lig exact op schema dus ik kan het me niet eens permitteren om te gaan wandelen.

Het stadion is in zicht en ik weet dat het me gelukt is. Dat ik m’n nieuwe PR hier in m’n eigen stad ga neerzetten. Na 42,2 km kom ik letter juichend na exact 3:24:37 de finish over. YES YES YES wat is dit lekker zeg!! Ik moet mezelf even vasthouden aan het hek want die laatste kilometers hadden echt niet veel langer moeten duren. Ik vraag me af of dit gevoel iedereen bekruipt die een marathon loopt: misschien hoort het er wel gewoon bij?

Blij als een kind loop ik het stadion uit: TCS Amsterdam Marathon: you were AWESOME!!!