Als ik er zo over nadenk, zijn mijn hardloopschoenen ongeveer het eerste item dat ik in m’n tas stop als ik naar het buitenland ga. En eigenlijk zijn al mijn serieuze wedstrijden in het buitenland. Waarom eigenlijk? Een nieuwe omgeving, een nieuwe vibe, andere indrukken; het geeft me gewoon een kick om in het buitenland mijn hardloopschoenen aan te trekken!

Soms krijg ik van mensen om mij heen de opmerking: ‘goh, jij wilt het liefst zo min mogelijk eigen publiek zeker, omdat je altijd in het buitenland loopt?’. Tja.. daar zit wat in natuurlijk. Tijdens een marathon is het altijd zo fijn om je eigen support te hebben. Alleen heb ik dus nog nooit een marathon in Nederland gelopen… Waar dan wel? Ik neem je even mee terug naar oktober 2013.

Oslo oktober 2013

Van de Broekhuis halve marathon in Harderwijk naar de Danske Bank marathon in Oslo. Huh, waar beginnen we eigenlijk aan? Sowieso waren we nog nooit in Oslo geweest en kwamen we er ongeveer twee weken voor de marathon achter dat Oslo hoogteverschil kent… Hmmm, daar hadden we niet bij stil gestaan. Of we een specifiek doel hadden? Niet echt. Nou ja, finishen onder de vier uur zou mooi zijn, maar misschien was het uitlopen überhaupt wel het doel? Je eerste marathon is nog een beetje aftasten. De dag voor de marathon niet te veel slenteren door de stad en ’s avonds standaard een pasta restaurant opzoeken. Vroeg naar bed en de volgende dag de wekker om 6:00 uur voor het ontbijt. Een tikkeltje nerveus en zenuwachtig. Niek, Frederiek en ik staan als drie musketiers enigszins vrolijk aan de start. Ik moet zeggen… alle ‘horror’ verhalen die ik van tevoren had gehoord vielen me echt alles mee. Na 30 kilometer dacht ik: ‘nu zal het wel komen, de man met de hamer..’ Ik maar wachten en wachten… maar hij kwam niet! Na 3:50 uur kwamen Frederiek en ik hand in hand lachend over de finish. Niek finishte iets minder vrolijk en riep vrijwel meteen dat hij dit nooit meer ging doen!

Parijs april 2014

Een maand na Oslo waren de inschrijvingen voor de loting voor Berlijn geopend. Niek overgehaald om toch weer mee te gaan. Uiteindelijk waren we alle drie ingeloot en stond Berlijn in het najaar van 2014 op de planning. Niek en ik hadden echter het idee om ‘tussendoor’ ons voor nog een andere marathon in te schrijven. Destination: Paris, oui!
Mijn tweede marathon: En wat voor één. Ik kan je vertellen: alleen de eerste 10 kilometer vond ik het leuk. Daarna begon de ellende. Het was warm, ik had een slechte voorbereiding in de winter en het was gewoon echt niet mijn dag. Bij zo’n 32 kilometer sloeg het ‘noodlot’ toe en moest ik gaan wandelen: nooit doen! Want daarna weer op gang komen is een ware hel. Niek had blijkbaar ook zijn dag niet en hij moest bij 36 kilometer zijn vriendin en ouders even bellen omdat hij last had van kramp. Gelukkig konden we er ’s avonds weer om lachen.

Berlijn september 2014

Daar gaan we dan weer! Immer gerade aus naar Berlijn! Er ging best veel mis de ochtend van de race. Te laat van huis vertrokken waardoor we 4 km moesten rennen naar de start, horloge werkte niet, GPS werkte niet, pacers waren we kwijt… maar tóch hebben we alle drie een PR gelopen. Én met een PR onder de 3:35 mogen Frederiek en ik meedoen met de loting voor de Boston marathon!! YES daar gingen we voor: doel gehaald, heel gaaf!

Vichy augustus 2015

De fout die Niek na Oslo gemaakt had om binnen twee weken na de marathon zich weer in te schrijven voor een nieuwe wilde hij dit keer écht niet meer maken… dus moesten we op zoek naar een alternatief. En dat bleek een Iron Man 70.3. En natuurlijk niet in Nederland. Nee, Vichy, Zuid-Frankrijk werd de bestemming. Gek wel, ik had helemaal geen wielrenfiets en ik vraag me nog steeds af of ik alsnog voor mijn zwemdiploma B zou zijn geslaagd als de badmeester me had zien ploeteren de eerste keer in het zwembad! Toch maar even een paar zwemlesjes genomen. En een fiets gekocht. Ik kan oprecht iedereen aanraden een keer een Iron Man 70.3 te doen (voor de afwisseling): het vergt de nodige training maar zijn mooie afstanden die op zich goed te doen zijn naast je normale leven. Bizar vind ik nog steeds dat ik mijn snelste halve marathon hier heb gelopen; na 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen, heuvels en een halve marathon in 36 graden…

Boston 2016

En dan staan we op maandag 18 april ineens aan de start in Boston, op Patriot’s Day. De 120e editie, heel bijzonder! En sowieso een hele bijzondere marathon: ook wel de meest prestigieuze ter wereld genoemd. En daar doen wij gewoon aan mee. Hoe we daar ’s avonds op terug gaan kijken weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat ik er enorm veel zin in heb en nu al de spanning voel voor de marathon als ik eraan denk. To be continued……